Sanna video's

DANS DOOR HET LEVEN....

Van kleins af aan was mijn vader mijn idool en voorbeeld, zoals voor veel kleine meisjes.

Als iemand mij vroeg met wie ik later wilde trouwen, was mijn antwoord steevast: pappa!

Toen ik groter werd en begreep dat dit geen optie was, antwoordde ik altijd: met iemand die  net zo als mijn vader is.

Ik herinner me dat wij allebei gek waren op dansen.

Ik leerde de wals en de tango, de cha cha en de foxtrot met mijn voeten op zijn voeten en we hadden het grootste plezier samen.

Als iets tegenzat in mijn jonge leventje, dan zei hij altijd: ‘meiske, dans door het leven dan lijken al je problemen kleiner. Dans in gedachten met mij en vindt daar steun in.’

Dit werd tijdens mijn puberjaren en jonge volwassenheid, toen ik helaas weinig tot geen contact met hem had door de traumatische scheiding van mijn ouders, mijn levensmotto.

Het hielp meestal en het gaf me in ieder geval troost.

Jaren later hertrouwde hij met een lieve vrouw en, tegen de wil van mijn moeder, kreeg ik weer contact met hem en alle jaren van scheiding werden naar de achtergrond geschoven en het was weer als vanouds tussen ons.

Ik danste weer met hem, zowel in de huiskamer als op feestjes maar ook in onze manier van communiceren.

Mijn vader was een gelovige maar niet erg kerkelijke man en als grapje zei hij vaak: ‘Als ik naar de grote balzaal boven ga, dan zal ik daar op je wachten en openen we samen het bal.

Slechts enkele jaren hebben we nog samen gekend. Toen werd hij ernstig ziek en in een tijdsbestek van enkele weken veranderde hij van een vitale man in een broze en zwakke afspiegeling van zichzelf.

Hij was de laatste dagen niet meer echt aanspreekbaar door de morfine die ze hem gaven waardoor hij hallucinaties kreeg en het vele vocht in zijn longen waardoor praten bijna onmogelijk werd.

Op de laatste avond was ik in het ziekenhuis om afscheid van hem te nemen.

Ik voelde me intens verdrietig en machteloos en hij was buiten bewustzijn.

Ik zat naast zijn bed, hield zijn hand vast en haalde wat herinneringen op en zei: ‘paps, wacht op me in de grote balzaal boven terwijl ik hem kuste.

Alsof hij het gehoord had, fluisterde hij met moeite: ‘meiske, dans door het leven en dans in gedachten met mij dan zal ik altijd bij je zijn’

Een dag later is hij overleden, ik was helaas 10 minuten te laat in het ziekenhuis.

Dit is mijn mooie, laatste herinnering aan mijn vader en ik leef nog steeds volgens zijn motto.

ENGLISH VERSION:

Dance through life…


Ever since I was a little girl my dad was my idol, like for many young girls.
Whenever someone asked me with who I wanted to marry, I always answered: daddy!
When I grew older, I learned that this wasn’t an option, but then I answered: with someone who’s just like my dad.

I remember that we both loved to dance.
I learned the waltz, the tango and foxtrot with my little feet on his big ones and we had lots of fun together.
Whenever something bad happened in my young life, he always told me: ‘girlie, dance through life and your problems will seem smaller. Dance in your mind with me and find comfort in that”.

This saying  became my life’s motto in my puberty and adolescent years, when I had little to none personal contact with him after the traumatic and difficult divorce of my parents.
It usually helped me or at least comforted me.

Years later he remarried to a very sweet lady and, against my mother’s wishes, I had personal contact with him again and all the lonely years without him got to the background of my mind and everything was like it was once before.

Again I danced with him, in the living room of his home and on parties but also in our way of communication.
My dad was a religious man but not very church going en as a small joke he often said to me: ‘When it’s my time to go to the great ballroom up there, I’ll be waiting for you so together we can open the dance in style.’

Only a few years we enjoyed each other’s company and then he got severely ill with cancer and in just a few weeks time he changed from a healthy and strong man in a weak and brittle reflection of himself.

The last days of his life, I couldn’t reach him anymore because of the high doses of morphine they gave him, from which he got hallucinations and the large amounts of fluid building up in his lungs made talking almost impossible.

On the last evening I was in the hospital to say my final goodbyes.
I felt intensely sad and powerless and he was unconscious at that moment.

I sat next to his bed, held his hand and talked about some beautiful memories we shared together and I softly said, while kissing him:’ daddy, wait for me in that great ballroom upstairs..

As if he heard me, he woke up and whispered:’girlie, dance through life and dance in your mind with me and I’ll be always close to you’

This is my beautiful, last memory of my dad and I still try to live by his motto.

VERVROEGD GRIJZE HAREN - deel 2

Het was een prachtig, zacht blauw winterjasje met zogenaamde pikpak knoopjes en het was helemaal nieuw.

Ik had het gekregen voor Sinterklaas en ik was er apetrots op.

Voor het eerst zou ik het aandoen op de zondag na Sinterklaas om naar de kerk te gaan, maar zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg klaar en verveelde me voor het raam in de huiskamer.

Misschien waren mijn vriendinnetjes ook al buiten, dus ik vroeg aan mijn moeder of ik even op straat mocht voor we naar de kerk zouden gaan.

Ze keek me bezorgd aan en zei:’Even dan, maar denk er om dat je jezelf niet vies maakt en raap niets op van de straat.’

Ik had in mijn korte leventje van 5 hele jaren al een reputatie opgebouwd bij haar; ik vond altijd van alles op straat en in de velden die onze buurt omringden.

Een gouden ringetje, muntstukken en andere zaken die ik zelf erg mooi of belangrijk vond, maar die mijn moeder met een vies gezicht en tussen 2 vingertoppen uit mijn jurkzakken viste en in de afvalemmer gooide alvorens ze mijn jurk in de wasmand of in sommige gevallen in de vuilnisbak deponeerde.

 Een dood verdroogd vogeltje bijvoorbeeld of de pop van een vlinder en zelfs had ik een keer een levende veldmuis in een doosje met gaatjes in mijn zak gestopt, die echter met zijn scherpe tandjes het karton zo kapot had en daarna vrolijk door de keuken heen schoot, terwijl mijn moeder gillend op een stoel stond.

Ik beloofde haar, dat ik alleen een wandelingetje zou maken om mijn nieuwe jasje in de buurt te showen. In het begin ging dat goed, maar nadat ik een paar complimenten had gekregen van  enkele buurvrouwen die toevallig buitenkwamen, was ik het alweer beu.

Het was nog steeds te vroeg voor de kerk, dus liep ik het paadje achter ons huis in en zag in het gras een klein busje liggen, wat ik herkende als koperpoets die mijn moeder ook altijd gebruikte om de knop en brievenbus van de voordeur te poetsen.

Ik pakte het bijna lege busje op en liep ermee naar de voordeur en zag dat beide toch eigenlijk wel dof waren.

Als ik die nu eens mooi glimmend poetste, dan zou mamma zeker blij zijn!

Natuurlijk had ik geen zacht doekje bij me, zoals zij altijd gebruikte, dus gebruikte ik wat ook zacht was: een punt van mijn nieuwe jasje.

Na gedane arbeid waren de knop en brievenbus prachtig glimmend en had mijn jasje er ineens twee grote, zwarte punten bij.

Alweer wat grijze haren in mijn moeders kapsel waren zeker het gevolg van mijn goedbedoelde hulpactie en het jasje kon meteen de vuilnisbak in.

ENGLISH VERSION:

Early grey hair – part 2

It was a gorgeous, light blue colored winter coat and brand new.

I got it as a Christmas present and I was so proud of it.

I would wear for the first time to go to church, but as usual I was ready way before it was time to go there.

I looked outside our living room window and was bored.

Maybe some of my girlfriends were already outside so I asked my mom if I could go outside for a moment before going to church.

She looked a bit worried and said:’ok, you can go for half an hour but watch out that you don’t get spoiled and don’t pick up anything from the ground.’

In my short life of 5 whole years I already build up a reputation with my mom; I always found things on the streets in our neighborhood and put them in my pockets, like a little golden ring, coins and other items that where very interesting to me but my mother picked them out of my pockets between 2 fingertips, with a nasty look on her face and threw them in the bin, before putting my dress or jeans inside the hamper or sometimes in the wastebasket.

A dried dead bird for instance or a cocoon of a butterfly and once even a live field mouse which I put inside a cardboard box with holes in it, which with it’s sharp teeth he bit open and ran like a little happy camper on our kitchen floor while my mother stood screaming on top op the chairJ

I promised her, that I would only take a little stroll to show of my new coat.

Al went well in the beginning, but after ten minutes I got bored again. It still was too early to go to church, so I walked onto the little path behind our house and I saw a small container in the grass, which I recognized as brass polish that my mom always used to polish our brass doorknob and letterbox.

I picked the almost empty container up and walked to our front door and saw that both the letterbox and doorknob needed a good polish.

I was sure that my mom would really appreciate it when I would help her and polish them!

Of course I didn’t have a nice soft cloth, like she used to do it, so I used what was also soft: a corner of my beautiful new coat.

After I was done, the doorknob and the letterbox where brightly shining like gold and my light blue coat had two large black stains on the bottom corners.

I am certain that this event brought some new grey hairs to my mothers head and my new coat landed in the waste basket.