VERVROEGD GRIJZE HAREN - deel 2

Het was een prachtig, zacht blauw winterjasje met zogenaamde pikpak knoopjes en het was helemaal nieuw.

Ik had het gekregen voor Sinterklaas en ik was er apetrots op.

Voor het eerst zou ik het aandoen op de zondag na Sinterklaas om naar de kerk te gaan, maar zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg klaar en verveelde me voor het raam in de huiskamer.

Misschien waren mijn vriendinnetjes ook al buiten, dus ik vroeg aan mijn moeder of ik even op straat mocht voor we naar de kerk zouden gaan.

Ze keek me bezorgd aan en zei:’Even dan, maar denk er om dat je jezelf niet vies maakt en raap niets op van de straat.’

Ik had in mijn korte leventje van 5 hele jaren al een reputatie opgebouwd bij haar; ik vond altijd van alles op straat en in de velden die onze buurt omringden.

Een gouden ringetje, muntstukken en andere zaken die ik zelf erg mooi of belangrijk vond, maar die mijn moeder met een vies gezicht en tussen 2 vingertoppen uit mijn jurkzakken viste en in de afvalemmer gooide alvorens ze mijn jurk in de wasmand of in sommige gevallen in de vuilnisbak deponeerde.

 Een dood verdroogd vogeltje bijvoorbeeld of de pop van een vlinder en zelfs had ik een keer een levende veldmuis in een doosje met gaatjes in mijn zak gestopt, die echter met zijn scherpe tandjes het karton zo kapot had en daarna vrolijk door de keuken heen schoot, terwijl mijn moeder gillend op een stoel stond.

Ik beloofde haar, dat ik alleen een wandelingetje zou maken om mijn nieuwe jasje in de buurt te showen. In het begin ging dat goed, maar nadat ik een paar complimenten had gekregen van  enkele buurvrouwen die toevallig buitenkwamen, was ik het alweer beu.

Het was nog steeds te vroeg voor de kerk, dus liep ik het paadje achter ons huis in en zag in het gras een klein busje liggen, wat ik herkende als koperpoets die mijn moeder ook altijd gebruikte om de knop en brievenbus van de voordeur te poetsen.

Ik pakte het bijna lege busje op en liep ermee naar de voordeur en zag dat beide toch eigenlijk wel dof waren.

Als ik die nu eens mooi glimmend poetste, dan zou mamma zeker blij zijn!

Natuurlijk had ik geen zacht doekje bij me, zoals zij altijd gebruikte, dus gebruikte ik wat ook zacht was: een punt van mijn nieuwe jasje.

Na gedane arbeid waren de knop en brievenbus prachtig glimmend en had mijn jasje er ineens twee grote, zwarte punten bij.

Alweer wat grijze haren in mijn moeders kapsel waren zeker het gevolg van mijn goedbedoelde hulpactie en het jasje kon meteen de vuilnisbak in.

ENGLISH VERSION:

Early grey hair – part 2

It was a gorgeous, light blue colored winter coat and brand new.

I got it as a Christmas present and I was so proud of it.

I would wear for the first time to go to church, but as usual I was ready way before it was time to go there.

I looked outside our living room window and was bored.

Maybe some of my girlfriends were already outside so I asked my mom if I could go outside for a moment before going to church.

She looked a bit worried and said:’ok, you can go for half an hour but watch out that you don’t get spoiled and don’t pick up anything from the ground.’

In my short life of 5 whole years I already build up a reputation with my mom; I always found things on the streets in our neighborhood and put them in my pockets, like a little golden ring, coins and other items that where very interesting to me but my mother picked them out of my pockets between 2 fingertips, with a nasty look on her face and threw them in the bin, before putting my dress or jeans inside the hamper or sometimes in the wastebasket.

A dried dead bird for instance or a cocoon of a butterfly and once even a live field mouse which I put inside a cardboard box with holes in it, which with it’s sharp teeth he bit open and ran like a little happy camper on our kitchen floor while my mother stood screaming on top op the chairJ

I promised her, that I would only take a little stroll to show of my new coat.

Al went well in the beginning, but after ten minutes I got bored again. It still was too early to go to church, so I walked onto the little path behind our house and I saw a small container in the grass, which I recognized as brass polish that my mom always used to polish our brass doorknob and letterbox.

I picked the almost empty container up and walked to our front door and saw that both the letterbox and doorknob needed a good polish.

I was sure that my mom would really appreciate it when I would help her and polish them!

Of course I didn’t have a nice soft cloth, like she used to do it, so I used what was also soft: a corner of my beautiful new coat.

After I was done, the doorknob and the letterbox where brightly shining like gold and my light blue coat had two large black stains on the bottom corners.

I am certain that this event brought some new grey hairs to my mothers head and my new coat landed in the waste basket.